H EΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, έτσι όπως οργανώθηκε το 1984 με τη συγχώνευση της Αστυνομίας Πόλεων και της Ελληνικής Χωροφυλακής, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Το παραδέχεται πλέον και το ίδιο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το ίδιο το υπουργείο μόλις φέτος εξήγγειλε την αναδιάρθρωση της. Εμείς διατηρούμε ωστόσο τις επιφυλάξεις μας για τον διαγωνισμό που ανακοινώθηκε και προειδοποιούμε την όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές να μην επαναλάβει τους ερασιτεχνισμούς που γνωρίσαμε στο παρελθόν και οι οποία κόστισαν ακριβά στον φορολογούμενο πολίτη και κυρίως σε ζωές συναδέλφων μας και πολιτών.

Μια κλοπή ή διάρρηξη κάθε 6 λεπτά, 16 ένοπλες ληστείες κάθε 24 ώρες, 75 αυτοκίνητα...κάνουν «φτερά» κάθε ημέρα και κάθε δύο ημέρες ένας άνθρωπος δολοφονείται…Αυτή είναι σήμερα η εικόνα της εγκληματικότητας στην Ελλάδα – μια ζοφερή πραγματικότητα που η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. πασχίζει να ωραιοποιήσει με αστεία τρικ και με συγκρίσεις ανόμοιων μεγεθών, όταν όλοι οι δείκτες της παρανομίας καταγράφουν ιλιγγιώδη αύξηση!

Στην τελική ευθεία για τις ετήσιες τακτικές κρίσεις των Αξιωματικών της έχει εισέλθει η Ελληνική Αστυνομία και ως συνδικαλιστικός φορέας δεν μπορούμε παρά να εκφράζουμε για άλλη μια φορά την απογοήτευσή μας διότι η κορυφαία αυτή στιγμή της αξιολόγησης της προσφοράς και των ικανοτήτων της διοίκησης, γίνεται με το ισχύον παρωχημένο σύστημα κρίσεων και προαγωγών.

Δεν περνά πλέον ημέρα που να μην πληροφορούμαστε ότι κάπου στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε άλλες πόλεις ή ακόμα και στην ύπαιθρο χώρα, κάποιοι συνάδελφοί μας κινδύνεψαν από τα πυρά κακοποιών ή στη χειρότερη περίπτωση τραυματίστηκαν. Συνολικά κάθε χρόνο περίπου 7.000 συνάδελφοί μας τραυματίζονται κατά τη διάρκεια βίαιων συγκρούσεων με χούλιγκανς ή με διαδηλωτές, αλλά και σε σοβαρότερες καταστάσεις εμπλοκής για τη σύλληψη επικίνδυνων κακοποιών.

Εδώ και μερικούς μήνες, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, υφίσταται τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Ως αξιωματικός, τρομάζω στο άκουσμα και μόνο των απαισιόδοξων προβλέψεων των ειδικών περί αδυναμίας εξόδου από τη στενωπό στην οποία έχει βρεθεί σήμερα η χώρας μας.

Ποιον προσπάθησε να κοροϊδέψει ο 36χρονος αρχιφύλακας Μιχάλης Σπανουδάκης ο οποίος, όντας εκτός υπηρεσίας, καταδίωξε ληστή τράπεζας, ενέργεια που του κόστισε τη ζωή του; Μήπως δεν γνώριζε ο αφελής ότι για την ελληνική κοινωνία «μπάτσος=γουρούνι=δολοφόνος» (εκτός ίσως από τις περιπτώσεις που τους χρειαζόμαστε λόγω προσωπικής ανάγκης);

Ήταν προφητικό το σημείωμα μου της περασμένης εβδομάδας. Μίλαγε για τις τραγωδίες που επιφυλάσσει στα παιδιά της η κατακερματισμένη καθυστερημένη κοινωνία, που δεν έχει ούτε συνοχή ούτε συνολικό στόχο. Το Σάββατο παίχτηκε στην καρδιά της πρωτεύουσας, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων, η γνωστή τραγωδία. Αστυνομικός που δεν συμπεριφέρθηκε ως όργανο της τάξεως, αλλά ως τσαμπουκαλής, σημάδεψε με το πιστόλι του και σκότωσε Ι5χρονο παιδί.

Ίσως πρόκειται για τεχνοκρατική εμμονή, αλλά δύσκολα μου βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η οργάνωση και διοίκηση. Δεν είναι τόσο απλό, όσο ενδεχομένως ακούγεται. Η οργάνωση και διοίκηση, δεν είναι απλώς συστήματα και διαδικασίες.

«Διαφορετικά, ας τους καταργήσουμε»

Oι εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου με τους απεργούς - οδοκαθαριστές να λούζουν με σκουπίδια τους αστυνομικούς που τους εμπόδιζαν να εισβάλουν στο κτίριο του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης θέτει επί τάπητος ένα καυτό θέμα. Θέλουμε ή δεν θέλουμε αστυνομικούς; Χρειάζονται σε ένα κράτος, σε μια ευνοούμενη πολιτεία, ναι ή όχι; Θα αφεθεί στους πολίτες να εφαρμόζουν οι ίδιοι, όπως νομίζουν και όποτε θέλουν, τους νομούς;

Η κάθε κοινωνική οργάνωση έχει την εγκληματικότητα που της αξίζει. Οι δείκτες διακύμανσης της εγκληματικότητας που παρουσιάζει μια κοινωνία στο χώρο και το χρόνο, αποτελούν την πλέον αξιόπιστη μονάδα μέτρησης των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας.